Dile kolay evde geçen 12 ay 😜.
Pandemi sebebiyle 2+1 evimizin
o odası senin, bu odası benim demeden, gez gez bitiremediğim güzide dönem.
Hayatı ve insanları anlamaya çalışarak ilk yaşıma giriyorum. İlgilerini esirgediklerini düşündüklerimde mız mızlasam da; annemi ve babamı bu dönemde çok üzmediğimi düşünüyorum. Her ikisini de çok ayrı seviyorum. Fırsat buldukça bu süreçte bana hayatın tüm lezzetlerinden tattırmaya çalıştılar. Babam kızsa da; gün içinde tabletden sevimli arkadaşlarımı izlemeyi seviyorum. Oyuncaklarımla artık oynamaya başladım. Bana sunulan tüm nimetleri kimseyi üzmeden yiyorum. Uyku zamanı uyuyorum. Milletin bebekleri yürümeye başlamış; saygı duyuyorum. Hayat yorucu olduğu için şimdiden ayağa kalkmayı anlamsız buluyorum. İşime gelince az ve öz konuşuyorum. Dişlerim kaşındığından mıdır nedir; bu ara sevgimi ısırarak gösteriyorum. Babamı en son ısırdığımda; Allahtan aşılıyız diyerek bilime verdiği değeri gösterdi.
Biraz hırslı olduğumu düşünüyorlar. Gülmeyi ve güldürmeyi seviyorum. 12 aya sığdırabildiklerim bunlar. Yeni yaş, yeni hikayelerde görüşmek üzre.
